Mamablues (ฟ้าวลัย ศิริสมพล)
18 พฤษภาคม – 18 มิถุนายน 2566
ห้องแสดงนิทรรศการ ชั้น 2 จอยแมน แกลเลอรี กรุงเทพฯ (Joyman Gallery)
เมื่อเข็มนาฬิกาถึงเลขหก เป็นสัญญาณพระอาทิตย์ตก จากเหตุการณ์และสิ่งต่าง ๆ ที่ได้เผชิญมาทั้งวัน ผนวกประสบการณ์ ความทรงจำเก่าก่อนที่สะสมตกเป็นตะกอนค้างอยู่ในใจ เมื่อเปลือกตาได้ปิดลง ก็เป็นดั่งไม้ตีตะกอนในก้นบึ้ง ให้ลอยละล่องขึ้น และผสมผะเสปะติดปะต่อกันอย่างมิได้นัดหมาย ก่อเกิดนิมิตใหม่แสดงภาพเสมือนจริงกับฉากเรื่องราวที่ดูพิศวง น่าสนเท่ห์ ซึ่งศิลปินในฐานะที่เป็นทั้งจิตรกรผู้สร้าง ผู้ดำเนินเรื่องและผู้สังเกตการณ์ได้บันทึกภาพนิมิตเหล่านั้น ถ่ายทอดลงสู่ผืนผ้าใบ เพื่อพาผู้ชมดำดิ่งเข้าสู่ดินแดนที่ทุกสิ่งเป็นไปได้ เสมือนเราเป็นผู้ร่วมสังเกตการณ์ที่โลดแล่นเดินทางไปกับศิลปินสู่โลกคู่ขนานอันน่าพิศวงนี้
นักท่องมิติผู้เสมือนเป็นตัวละครเอกได้ผจญภัยเข้าสู่มิติคู่ขนาน แปลกแยกแตกต่างจากโลกแห่งความจริง ดินแดนที่ตรงข้ามกับสาระเหตุผล เผยชิ้นส่วนร่างกายที่แยกออกซ้อนทับ อวัยวะบิดผิดรูป วัตถุหลากหลายลอยละล่องหาที่มามิได้ รูปทรงแปลกประหลาดระบุไม่ได้ว่าคืออะไร รวมถึงมิติต่าง ๆ ที่คาบเกี่ยว ระนาบที่พลิกผันทะลุถึงกัน ตลอดจนกาลเวลาอันบิดเบี้ยว พาเอาอดีต ปัจจุบัน อนาคตมาบรรจบกัน ทุกอย่างคละเคล้าปะปนในบรรยากาศเคว้งคว้างสลับยุ่งเหยิงวุ่นวาย ให้ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลระคนประหลาดใจ คล้ายเดินอยู่ในเขาวงกตที่ทุกห้องช่องประตูเชื่อมต่อกัน แต่หาทางออกมิได้ ทางที่เข้ามาก็ไม่ปรากฎ ถึงกระนั้นภาพนิมิตเหล่านี้ก็ดึงดูดให้เราเพลิดเพลินไปกับการทัศนาจรวนเวียนไปมาไม่รู้จบสิ้น
ผลงานในซีรี่ส์ “จิต-ตะกอน” นี้ ศิลปินได้ท้าทายการทำงานตนเองด้วยการถ่ายทอดเฉดขาว-ดำทั้งหมดเป็นครั้งแรกในชีวิต ให้ค่าน้ำหนักอ่อนแก่และพื้นผิวที่ต่างกันทำงานได้อย่างเต็มที่ เพื่อสร้างภาพบรรยากาศและความรู้สึกลึกลับ ระคนสงสัย อีกทั้งเป็นนัยว่า ตะกอนในจิตที่สะสมความทรงจำและความรู้สึกได้บันทึกภาพนิมิตเป็นค่าความสว่าง-มืดเท่านั้น ซึ่งศิลปินได้ถ่ายทอดภาพนิมิตอันเกิดจากตะกอนในจิต ในฐานะจิตรกรได้อย่างสมบูรณ์
