8 มีนาคม 2566 (10.00 -20.00 น.)
ห้องเอนกประสงค์ ชั้น 1
หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร
Not Alone – Now Myanmar Rose’s screams can be heard and seen…
วันที่ 8 มีนาคมของทุกปีทั่วโลก นับเป็นวันที่มีความหมายพิเศษในฐานะวันสตรีสากล ถือเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลองในทั่วโลกที่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงและเป็นจุดสำคัญในการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิสตรี (International Women’s Day หรือ IWD) กลุ่มสตรีจากทุกทวีปไม่ว่าจะแตกต่างกันโดยเชื้อชาติ ภาษา วัฒนธรรม เศรษฐกิจและการเมืองก็ตาม ได้รวมตัวเพื่อฉลองวันสำคัญนี้เพื่อรำลึกถึงความเป็นมาแห่งการต่อสู้อันยาวนานเพื่อให้ได้มาซึ่งความเสมอภาค ความยุติธรรม สันติภาพและการพัฒนา กำเนิดมาจากขบวนการต่อสู้เพื่อสิทธิของคนงาน จนกลายเป็นวันสำคัญประจำปีของโลกที่องค์การสหประชาชาติ (ยูเอ็น) ที่ให้การรับรองอย่างเป็นทางการเมื่อปี 1975 และในปี 1996 ยูเอ็นได้กำหนดคำขวัญประจำปีขึ้นเป็นครั้งแรกว่า “เฉลิมฉลองอดีต และวางแผนเพื่ออนาคต” วันสตรีสากลจึงได้กลายเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลองความสำเร็จและความก้าวหน้าของผู้หญิงทางด้านสังคม การเมือง เศรษฐกิจ และประท้วงเพื่อจัดกิจกรรมรณรงค์เรียกร้องให้เกิดความเสมอภาคทางเพศต่อไป
ประเทศไทยในฐานะประเทศสมาชิกองค์การสหประชาชาติ ได้แสดงเจตนารมณ์ที่จะปฏิบัติตามพันธสัญญาต่อเวทีโลกที่มุ่งเน้นให้ความสำคัญกับบทบาทและสถานภาพสตรี โดยได้มีการดำเนินงานทั้งในแง่กฎหมาย นโยบาย มาตรการความรุนแรงและยกระดับคุณภาพชีวิตในด้านต่างๆ ซึ่งผู้ใช้แรงงานหญิงต้องได้รับการดูแลในด้านสวัสดิการ สุขภาพความปลอดภัยในการทำงาน รวมทั้งต้องได้รับการปฏิบัติอย่างให้เกียรติและเท่าเทียมในฐานะที่ผู้หญิงก็เป็นสมาชิกหนึ่งในสังคม
การจัดกิจกรรมโครงการ “Not Alone – Now Myanmar Rose’s screams can be heard and seen…” “กรรมกุหลาบ” โดยศิลปิน Myanmar Rose และร่วมด้วยศิลปินไทย อาทิ จิระนันท์ พิตรปรีชา / โสภิรัตน์ ม่วงคำ / นพวรรณ สิริเวชกุล / พรรณชญานิษฐ์ วัชรรัตน์ / มะลิวัลย์ ทรายหงษ์ และ ลัดดา คงเดช ด้วยเจตนารมณ์เพื่อต้องการสื่อถึงการพิทักษ์สิทธิสตรีในมนุษยธรรมจากความโหดร้ายรุนแรง การคุกคามทางเพศ สร้างการตระหนักและเห็นคุณค่าในความเป็นผู้หญิงที่ไม่อาจถูกทำร้ายหรือล่อลวงด้วยพฤติกรรมทางเพศ และการขืนใจ
โครงการนิทรรศการศิลปะ Not Alone – Now Myanmar Rose’s screams can be heard and seen…เนื่องในวันสตรีสากล
กรรมกุหลาบ ผลงานของ โรส ถ่ายทอดจากความทรงจำอันเจ็บปวด เธอวาดรูปเพื่อระบายความรู้สึกที่เก็บไว้ตั้งแต่ในวัยเด็ก ที่ถูกข่มขืนกระทำชำเรา ใช้แรงงาน ฯลฯ ผลงานของเธอมีความจริงใจ บริสุทธิ์ เรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดบนกระดาษและผืนผ้าใบ เหมือนดั่งเสียงของเธอ ที่โลกนี้ควรได้ยิน เมื่อความรวดร้าวสะท้อนได้แต่ในอก แม้เสียงเพรียกหาหาความสุขก็ไม่อาจเปล่ง หรือกล่าวออกจากปากที่เหมือนถูกปิดด้วยโซตรวนทางเพศ และความทรงจำอันเจ็บปวด จะมีใครที่หยิบยื่นโอกาส จะมีใครมาซับน้ำตาที่ไหลรินได้เพียงข้างใน นรกที่มีอยู่จริงของดอกไม้ที่แสนงดงามกลับถูกบ่วงกรรมให้ติดอยู่กับตราบาป ความใคร่ที่ปราศจากความรัก และความรุนแรงที่กดซ้ำความรู้สึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกินจะเอ่ยถึงความบอบช้ำ สตรีมิใช่แค่ที่รองรับอารมณ์ทางเพศ ไม่ใช่ที่รองรับความรู้สึกข่มเหง หยุดการกระทำอันเลวร้ายเหล่านี้ซ้ำซากด้วยการข่มขืนและความรุนแรงเถิด แล้วมาตระหนักถึงคุณค่าของผู้หญิงเพศแม่ ความรักจะทำให้ดอกกุหลาบงามไม่ต้องบอบซ้ำและซ้ำซากกับอารมณ์เถื่อนอีกต่อไป
ด้วยเรื่องราวที่สุดแสนสะเทือนใจของเมียนมาร์ โรส ซึ่งถูกขายเป็นทาสตั้งแต่อายุ 14 ปี ตอกย้ำว่าไม่ใช่แค่ผู้ชายเท่านั้นที่อยู่เบื้องหลังอาชญากรรมอันเลวร้ายนี้… ในบางครั้งได้มีผู้หญิงมีส่วนร่วม แสวงหาผลประโยชน์จากมัน และเมินเฉยต่อการกระทำที่สุดแสนเลวทราม..แม้ว่าจะอยู่ตรงหน้าก็ตาม ฝันร้ายที่ไม่มีใครอยากให้เป็นเรื่องจริงของ Myanmar Rose นั้นย้ำเตือนใจเราถึงความรู้สึกของผู้หญิงที่ถูกหักหลัง ถูกค้ามนุษย์ ถูกกดขี่ ถูกข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกตีอย่างทารุณ ทรมานในทุกวันคืนนั้น ในวันนี้..สามารถที่จะหลีกหนีจากความเป็นจริงเหล่านี้ได้และกลายเป็นบทพิสูจน์ที่มีชีวิตต่อเจตจำนงของพลังผู้หญิง ภายในงานแสดงศิลปะของ Myanmar Rose เราจะถูกห้อมล้อมด้วยความเจ็บปวดจากการสิ้นหวังประหนึ่งการฆ่าตัวตาย ความอยุติธรรมที่ไร้มนุษยธรรมอันเลวร้ายที่สุดของมนุษยชาติ… และเรายังจะได้รับพลังจากกำลังใจในชัยชนะของจิตวิญญาณของผู้หญิง…. ความกล้าหาญ ความมุ่งมั่น ความทรหด ความคิดสร้างสรรค์กำลังเบ่งบาน…ในวันสตรีสากล คุณจะอยากไปที่ไหนได้อีกนอกจากมาอยู่ร่วมกันเพื่อแสดงพลังท่ามกลางการรับรู้ความรู้สึกของผลงานศิลปะที่สะท้อนชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่เดียวดายอีกต่อไป ณ ที่นี่
